Vandaag heb ik wandeling gemaakt in de omgeving van Amerongen, als basis had ik een route uitgekozen maar als snel week ik daarvan af om dat het en ontzetten mooi gebied is waar je uren kan rondlopen. Daarnaast had ik als de intentie om me volledig te focussen op mijn ademhaling en geluiden.

Nadat ik een flink stuk had gelopen en met volledig op de geluiden en ademhaling had gefocust, heb ik een plek op gezocht om een stilte meditatie te doen.

In het begin van de meditatie werd ik steeds afgeleid door de voor mij onbekende geluiden. Maar door mij te blijven concentreren op de ademhaling verdween de afleiding steeds meer op de achtergrond. En raakte ik steeds verder in een diep stilte ondanks de geluiden die vanuit de stille omhoog kwamen maar ook weer in de stilte verdwenen. Ik werd me gewaar van het gebrom van een insect, honden die in de verte of juist dichtbij blaften, pratende mensen. Soms waren deze geluiden dichtbij en heel hard of juist ver weg en heel zacht.

Je kan dus zeggen dat stilte altijd aanwezig is en dat de geluiden vanuit de stilte oprijzen en weer in de stilte verdwijnen.

Tijdens mijn meditatie was er ook één geluid wat ik geheel niet kon thuisbrengen. Dit geluid verstoorde heel even mijn focus op de stilte, maar door het als “hé een onbekend geluid” te bestempelen was de afleiding alweer verdwenen en kon ik weer verder met de meditatie.

Na de meditatie heb ik nog lekker verder gewandeld in volledige stilte.

☝️ Wist je dat vallende bladeren heel veel lawaai maken wanneer ze vallen?